Ik zit middenin een rouwproces. Verwacht en toch onverwachts is mijn moeder overleden. De dood is het enige dat zeker is in dit leven. Maar ik had niet kunnen vermoeden dat het toch nog zo snel zou gaan.
Op 31 december is mijn vijfentachtig jarige moeder met een glimlach op haar gezicht overleden. "Ik heb een prachtig leven gehad", zei ze nog, "nu is het klaar". En zo blijf ik achter, als wees.
Een vreemde gewaarwording. Mijn vader is dertig jaar geleden gestorven. Wellicht dat de band met mijn moeder om die reden zo sterk is… Was?
En nu? Is er geen ouder meer.
Rouwen is innerlijk werk
Mijn hoofd begrijpt het en heeft er vrede mee. Mijn hart zit nog niet op dezelfde lijn en schreeuwt het soms uit. Zo kan het gebeuren dat het de ene dag heel goed met me gaat. De andere dag ben ik intens verdrietig en krijg ik niets gedaan. Ik merk dat rouwen en verliesverwerking niet in mijn koude kleren gaan zitten. Rouwen is innerlijk werk. Je kunt niet aan de oppervlakte blijven.
Door het verlies van mijn moeder en de verwerking ervan, lijkt het wel alsof ik anders in het leven kom te staan. Alsof mijn voorkeuren veranderen. Mijn ideeën, mijn levensinstelling, mijn aandachtspunten. Mijn hele denken, voelen en handelen liggen overhoop.
"Grief, I've learned, is really just love. It's all the love you want to give, but cannot. All of that unspent love gathers in the corners of your eyes, the lump in your throat, and in the hollow part of your chest. Grief is just love with no place to go"
Maar misschien is dat ook juist wat nodig is?
Misschien versterkt en stimuleert het verlies van mijn moeder al eerder ingezette veranderingen.
Of misschien is mijn verlies de aanzet tot verandering?
Op een dag
Het maakt eigenlijk niet uit. Ik rouw én ontwikkel me blijkbaar. Ik word me meer bewust van wat ik belangrijk vind, ik verander. Ik zie het als een uitdaging. Als een kans te midden van het verdriet. Een uitdaging die ik aanga op weg naar een volgende fase in mijn leven. Het verlies, de pijn, het zware gevoel…
Alles mag er zijn.
En op een dag zal het anders zijn. Op een dag kijk ik weer blij en gelukkig achterom en ben ik weer een stapje dichter bij mijn zielendoel gekomen.
En mijn moeder? Die reist mee, net als mijn vader.
Dag pap, dag mam. Ik houd van jullie.
Paul Hermans, januari 2020
Gerelateerde video's:
Weerzien © 2020
Overgave © 2020
Mother © 2018
Beautifully Fallen Apart © 2015
Gerelateerde artikelen:
Een huis vol herinneringen
Loslaten of vasthouden?
Her-inneren
Hoe ga jij om met verdriet?