Ik ben voor het laatst in mijn ouderlijk huis geweest. Het huis in Venlo, waar mijn broer en ik zijn geboren en opgegroeid. Het huis is leeg.
Er staat alleen nog een oude dekenkist van mijn moeder haar oom Toon, waar ze zo verknocht aan was. Aan de oom én de kist. Alle andere spullen zijn weg... Maar de herinneringen aan het huis blijven.
Herinneringen
De meest dierbare dingen hebben mijn broer en ik meegenomen. Mijn neef heeft zich over de wijnkelder ontfermd. Een passie die hij van zijn grootvader heeft.
Ook familie, vrienden en buren zijn gekomen voor een herinnering.
Sommige meubelstukken vonden op marktplaats een nieuwe eigenaar. En de dekenkist? Die vertrekt binnenkort naar mijn nicht in Barcelona.
En wat overbleef?
Dat is opgeruimd... ontruimd.
Met pijn in mijn hart.
Ik voelde me bijna schuldig om de spullen, die door mijn ouders met zoveel zorg zijn verzameld, weg te doen. Maar alles vasthouden is ook geen optie.
Nu loop ik hier door de lege ruimten.
Alleen.
Om te voelen, te luisteren.
Om afscheid te nemen van de plek van mijn vroegste herinneringen.
De plek waar ik heb gelachen, en gehuild.
Waar ik ruzie maakte met mijn broer, en het weer bijlegde.
Waar buurtkinderen in- en uitliepen, en vriendschappen ontstonden voor het leven.
Waar ik 's avonds uit het slaapkamerraam hing en sterren telde, en mijn buurmeisje telde mee.
Waar we parkieten hielden, twee schildpadden, een konijn en een hamster.
"Her-innering is een vorm van ontmoeting."
Waar 'ons mam' altijd thuis was wanneer wij uit school kwamen, en we thee dronken uit antieke glazen van oma.
Waar op zaterdagen steevast niet gekookt werd, en op feestdagen het Wedgewood uit de kast werd gehaald.
Waar mijn vader culinair uitpakte met Kerstmis, en Pasen.
Waar familiefeesten en buurtbarbecues luidruchtig waren, en gezellig.
Waar we een jaar lang verbouwden, en iedereen meehielp.
Waar onder de aanbouw een wijnkelder was, en in de muurkast een clubhuis.
Waar ik mijn eerste vriendinnetje kuste, en later een vriend.
Waar voor iedereen aandacht was.
Waar warmte was, geborgenheid en liefde.
Waar ik uiteindelijk weg wilde om op eigen benen te staan, en altijd weer graag thuiskwam.
Herinneringen maken
Ik kijk erop terug met een grote glimlach.
Misschien is dat wel het doel van het leven: mooie herinneringen maken! Met mensen die veel voor je betekenen.
En natuurlijk, al die herinneringen aan mijn familie, vrienden en dat fijne huis blijven, ook zonder dat ik mijn sleutel in die bekende deur steek en naar binnen stap.
Maar wat mis ik het.
Nu al.
Ik trek de deur achter me dicht.
En draai voor een laatste keer de sleutel om.
Het huis is verkocht.
Aan een fijn jong stel dat nieuwe herinneringen zal maken op deze plek die ik voor altijd in mijn hart draag.
Dag huis in de Burgemeester Houbenstraat...
het ga je goed.
Paul Hermans, mei 2020
Gerelateerde artikelen:
Ik rouw en ont-wikkel me
Loslaten of vasthouden?
Her-inneren
Hoe ga jij om met verdriet?